: تنهایی و غربت ، غم دنیا عسلویه
دوری تو ز دیروز و ز امروز و ز فردا عسلویه
یارت به دیار دگر و از تو به دور است
انگار که تبعید شدی این سر دنیا عسلویه
کارت شده مشغول شدن با دو سه همکار
جووش همه مسموم سراپا عسلویه
تا دیر بجنبی همه جا پشت سرت حرف!
زیر آب شده شغل همه ما عسلویه
از فرط حرارت همه جایت عرق و زخم!
خورشید چو همسایه بالا عسلویه!
دانی و بدانیم دگر خرج گران است
مجبور شدیم تا که بمانیم در اینجا عسلویه
رسمی شدگان حال کنند با پز و پولش!
زیرا که مزایا و حقوقش همه بالا عسلویه
رسمی نشوی فیش حقوق تو شود مضحکه عام!
باید بدوی از پی وام روز و شبها عسلویه
شعرم همه درد است و مرا خوب بفهمد
آنکس که اجاره دهد و قسط چند جا عسلویه!
آنقدر تو را پول دهندت که نمیری!
دریافتی و خرج تو مانند معما عسلویه؟!
موی سر و فکر و عصبم رفت به تاراج!
امید به فردای دگر رفت به یغما عسلویه!
آلودگی و گاز و فشار و غم و دوری!
اینها همه هستند در همسایگی ما عسلویه!
اینجا همه عمر تو شود دود چو سیگار!
از فرط حرارت همه جا زخم تو پیدا عسلویه!
رفتی تو به فکر من دلخسته و شعرم
حرف دل من ، بادل تو ،کرده چه غوغا عسلویه
درود بر روان پاک تمامی پدران باغیرت و زحمت کش ایل
که همواره خوشی خود را نادیده گرفته و از خود گذشته اند. ..
به صورتم سیل مکن پوی چینو چروکه
ای دنیا چینونه چی گردو که مغزس پوکه
دنیا همیونه تهلی و زجرس به کاره
دل مهمه که اسبیده و چی اور بهاره
به هر چینی که بینی منه ریم هزارتا رازه
زندیی ز پوست ریت چه که نیسازه
منیر به رنگ ریم افتو برشته
دلم به سی تو اگوی باغ بهشته
باوينه و بهون
سي مَرغا سي مالمير سي دره باريك
تو بِنَر دلمُ گره يه اَورِ تاريك
اُن ايا ز كُه بنا... گل كوگ و توهي
بِل برم گَل بگرم وا كوگ كوهي
دي مُردم ز غُروَت و ز بي قراري
بِل برُم زال بزنم تا آسماري
زِ لالي تا اندكا فرش كن تيامه
ياد ايل و ياد ايل هني وابامه
باز اوي باد شمال نشست به لنگر
بو گُل باوينه و كلوس و كنگر
هي ايا به خَوم هني عهد جووني
دي بيو دستُم بِگر وستُم ز زوني
نامه اي بنويسمُ سي كَس كَسُونُم
بزنين به كِفت كُه هَف چو بُهونم
بعد عمري اُن ايام خَرس به تيامه
هر كُيه كه اِروم غم وانيامه
دي نه اي شو بلند نه صو اِپاهه
تَهده و گورم يكي،ايلم پناهه
ارزش مادر خیلی بالاتر از فهم و درک ماست. ..!
رولَه تو بی وفا بی سیم
ولی جونِم سی تو تِشنا
دِه دل درآر بیا جونِم
سیراوِم کو وا او چَشیات
عزیزم، رولَکَم، جونِم
دلت مَر سنگ و سنگینه
بیا بینمِت دست به وِم
که ای دل سی تو غمگینَه
رولَه رولَه بیا بیینِم
غَریو و بی کس اُفتامَه
صدام بَکو که بشنوئِم
دوای جونم اومائَه
دِه هر چی بی وفایی بی
دِه تو دی یِم، کُر، نازارِم
تو که جا دالِکَت نیسی
دلم پر خین و غمگینَه
سزام یَه بی عزیزِکَم؟
بَنیم تَنیا کنج هونَه
دِه دل درآر همه کینَت
مِه اَفتاوکِه لوئِه بونِم
رولَه رولَه تقاص نَکو
مه پیر و رنجورم حالا
وری بیا دلم شاد کو
سیم زندونَه کُل ِ دنیا
وِه مرگ خوم رضا دَمَه
فقط گِری بیا، تِم با
بعدش راحت چَشیام مینِم
فقط گری نهام بیا
خدا دونَه کُل ِ دنیا
قِرونیش وِه دلی نیسا
گِری بیا که بینمِت
وِه خدا طاقتِم نیسا
سربه گلزار دِلُم نيزَنِه وُ نيش ايزَنِه
گُنجَ بي شهدِ دِلِش بَندِ دِلُم ريش ايزَنِه
سَر هواي تَشِ تُنگِ تُنِ كِردِه كُهسار
كُوگِ جادوييِ سُهرُم دَمِ اوصيش ايزنه
هَرساكه بادي ايا يادي اياره زِِ قديم
وُ هوايي زِ اُو دُورُون مِنِ جاخيش ايزنه
يادِ روزايِ قديمي كه او بُرگِ چُوگِت
هِي ايشوندي وُ هَني تيگُمِ آتيش ايزنه
زِسَرُم نيرِوِه يادِ او فِرِنگاي قديم
نافِرِنگيه كه مِن وارگَهِ خاليش ايزنه
گنج : زنبور
تش تنگ : آتشي كه دوستان دورآن جمع شوند
كُهسار : كوهستان
كوگ : كبك
هرساكه : هروقت كه
او دورون : آن دوران ، آن زمان ، آن وقت
سهرم : سرخم ،قرمزم
اوصي : دميدن به چيزي و آن را تلسم كردن
جاخيش: محل خرمن كردن جو و گندم
برگ چوگ : ابروي كماني
هي ايشوندي : مدام تكان مي دادي
تيگم : پيشاني من
نيروه : نمي رود
فرنگاي قديم : كارها و اعمال خوب قديم
فرنگ : عمل
وارگه: جايي كه عشاير بختياري چادر هايشان را براي طي كردن يك فصل در آنجا برپا می کنند
ﺑﻪ ﺷﯿﻤﺒﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﺯﻓﺖ ﻭ ﮐﻠﺨﻨﮓ ﻭ ﺑﻦ
ﺑﻪ ﮐﻬﺴﺎﺭ ﭘﯿﺮ ﻭ ﮐﻮﮒ ﻭ ﭘﻠﻨﮓ
ﺑﻪ ﺳﻮﺭ ﻭﺑﻪ ﺗﻤﺒﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺦ ﻣﻨﺪﻧﯽ
ﺑﻪ ﻻﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺷﻬﯿﺪ
ﺑﻪ ﻧﻔﺖ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺎﺯ ﻭ ﭼﻪ ﻧﻤﺮﻩ ﯾﮏ
ﺑﻪ ﺧﯿﻦ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﯾﺮ ﺯﻩ ﯾﮏ
ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﻮﻣﻪ ﺧﻮﻧﻮﻥ ﺍﯾﻠﻢ ﺳﻼﻡ
ﻫﻤﻪ ﺗﮏ ﺳﻮﺍﺭﻭﻥ ﺍﯾﻠﻢ ﺳﻼﻡ
ﺳﻼﻣﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﯽ ﮐﻪ ﻭﺍ ﻣﻮ ﺑﮕﻮ
ﮔﺌﻮ ﺩﯼ ﻭﺭﺳﺘﯿﻢ ﻋﻠﯿﻨﻪ ﺑﮕﻮ
ﻋﻠﯿﻨﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻭ ﮐﻞ ﯾﮏ ﺑﺮﯾﻢ
ﺩﯼ ﻭﺍ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺑﯿﻨﻤﻮﻥ ﺭﻩ ﻧﺪﯾﻢ
ﺩﯼ ﻭﺍ ﺩﺷﻤﻨﻮﻧﻪ ﺯﻩ ﺟﺎ ﻭﺭﮐﻨﯿﻢ
ﺯﻩ ﻫﻢ ﺩﯾﺮ ﻧﻮﺑﻮﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺮﯾﻢ
ﺩﯼ ﻭﺍ ﮔﺮﺯ ﻭﺑﻮﯾﻢ ﭘﺲ ﺷﻮﻧﻪ ﯾﮏ
ﺩﻟﻢ ﺧﯿﻨﻪ ﮔﯿﻮﯾﻞ ﻣﮕﻮﯾﻢ ﺑﺪ ﺯﻩ ﯾﮏ
ﺑﯿﺎﯾﻨﻮ ﺑﻨﯿﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﻨﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻣﻮ
ﺯﻩ ﻫﺮ ﺗﯿﺮﻩ ﻭﺗﺶ ﺯﻩ ﻫﺮ ﺩﺍ ﻭ ﺑﻮ
کپى)
منم لر زایل بختیاری
نژادم ازپلنگ كوهساری
سرم بالازاجداددلیرم
برای نام وننگ هر دم بمیرم
مغول هرگزنخوردآب ازدیارم
چرا،چون مرگ باشدافتخارم
سرم بالازناموس وزخاكم
زبهرهردوهردم سینه چاكم
نه ازتركم نه ازتاتاروتازی
نكردكس برحریمم دست درازی
مراشاهنامه خوانی افتخاراست
مرازاری وگریه ننگ وعاراست
به ایل من نماید بخت یاری
منم شیردلیربختیاری
تقدیم به شیران بختیاری
به لهجه ی شیرین بختیاری:
"پیرمردی نشسته به بُن بَرد
به دو دندون پیشی دیری اخرد
"اخرد دیری و هستسه تُف اکرد
"یه شر هم زیر کتری هُف اکرد
"گوشی دستمالو نون خشکانه ری کرد
"به رمز نُچ و نُچ بُنگ سگس کرد
"زو کلتر نرهری هم داشت زارنی
"گلو زید و به سم پهلینه هارنی
"دو وارته باز پیا بنگ سگس کرد
"یه شر نچ نچ یه شر کوچ کوچ کوچو کرد
"سگس با نیز و ناز و لم و لوسی
کل پیت خرد اوید به پای بوسی
"پیا نون خشکی ور داشت و وِر داد
"سگس بال هوا قابنیس و قر داد
"تکبر و غرور و پاک رومنید
"خُنه منه خاک وند و دین جمنی
"اگر صد سال در خدمت بشینی
"وفا از ناکسون هرگز نبینی
"سگس با نون خشک وابی نمک گیر
"سگس مند و بمند وابی سگ پیر!...
ﺳﺎﻝﻫﺎ «ﺩﺍ » ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
«ﮔﯿﻮﻩﻫﺎﯼ ﻣَﻠﮑﯽ » ﺩﯾﮕﺮ ﺯ ﻣُﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﺟﯽ ﺗﺮﮐﯽ ﺑﯿﺎﻣﺪ ﺭﺧﺖ ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ «ﺩَﺩﻭ »
ﭼﯿﻦ «ﺗُﻨﺒﻮﻥ ﻗِﺮﺍﻧﯽ » ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﺩﺍﺩﺍﺵ ﻣﺨﻤﻠﯽ ﭘﺸﺖ « ﮔَﮕﻮﻫﺎ » ﺭﺍ ﻓﮑﻨﺪ
ﺟﺎﯼ «ﺗُﻨﺒﻮﻥ ﻓﺮﺍﺥ » ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻟﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ!
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﺩ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺯ « ﮐِﭽﯽ »
ﺟﺎﯼ « ﻣﯽﻧﺎﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ » ﺭﻭﺳﺮﯼﻫﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ
« ﺗﺎﺗﻪ » ﺭﺍ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﯾﺮ ﻣﺎ
« ﺷﺎﻝ ﻭ ﭼﻮﻗﺎ » ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺯ ﺗﻦ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺑﻮﯼ ﻧﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ ﺯ «ﺩﺍﻟﻮﻥِ ﺑُﺘﯽ »
« ﺑﺮﭺِ ﺑﺮﭼﺎﯼ ﻟَﭽَﮏ » ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﻬﺰﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
« ﺩﺍﻟﻮﯼ » ﺷﯿﺮﯾﻦﺳﺨﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺍﻧﺪﺭ ﮔِﻞ ﻧﻬﺎﺩ
«ﺟﻮﻭﮤ ﻣﺨﻤﻞ » ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ !
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ «ﺣﺎﻟﻮ ﻭ ﺧُﺮﺯﺍ » ﻋﺠﺐ ﺟﻨﮕﯽ ﮔﺮﻓﺖ
« ﺷﻮﮐُﻠَﻪ » ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ
« ﺑﻮ » ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺑﺎ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﺵ ﺑﺴﯽ ﺭﻭﻧﻖ ﮔﺮﻓﺖ
ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﺍﯾﻦ « ﺷَﺬﻩ » ﮔﻮﯾﯽ ﺍﺟﺎﻧﺐﺯﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
« ﻣﯽﺭﻩ » ﺷﺪ ﺁﻗﺎ ﻭ «ﺯﯾﻨﻪ » ﮔﺸﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻤﺎ !
ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ « ﻧﺎﻭَﻧﺪﻩ »، ﺯﺭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
«ﺯﻭﻥ » ﻣﺎ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﺍﯼ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺍﯼ ﺣﺴﺎﺏ
ﺑﺎ « ﭘَﺮﻭﯼ » ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﯾﮏ ﻧﻮ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ
يادس بخير دكه ها قديمي
كي دلش سي كي اسوسه
خدایا غم فقیری کرده پیرم...
دلم ایخوا یه رو زیتر بمیرم...
خدایا سی دله تنگم چکردی...
مثاله خاره خشکی من کویرم...
خدایا مرگمه کی ایرسونی...
که مردن بهتره وی زندگونی..
با تشكر از مطالب و عكسهاي ارسالي دوست خوبم سرور.
بختیاری95